Social media als hellend vlak

Met de enorme technologische ontwikkelingen van de afgelopen jaren en de opkomst van social media, delen meer en meer mensen informatie over hun persoonlijke leven. Reden voor veel politici, bedrijven en zelfs burgers om privacy als achterhaald te beschouwen .

Het debat is uitgegroeid tot een grote tegenstelling. Privacy versus veiligheid. De veiligheid argumenten overheersen door de emoties die worden ingebracht en door het valse argument “wie niets heeft gedaan, heeft niets te verbergen.” Echter, privacy is veel breder. Het is het beschermen van de lichamelijke integriteit, persoonlijke gegevens, vertrouwelijkheid van de communicatie en waarborgt de autonomie van het individu in de sociaal en intellectuele context.

Veiligheid
In de afgelopen 10 jaar, is de roep om meer veiligheid en handhaving sterk toegenomen. Niet in het minst door rechtse politici, die voortdurend beweren dat het land onveilig is en dus meer handhaving nodig zou zijn. Deze politici creëren een illusie van veiligheid. De verwachting rond [absolute] veiligheid zal nooit gehaald worden, zodat de deur voor nog meer maatregelen altijd open staat. In feite, is Nederland nog nooit zo veilig geweest. De waarde en zin van de privacy schendende maatregelen kan niet worden onderbouwd. Uit Overheids – en wetenschappelijk gebaseerd onderzoek [WUID- Nederland] is gebleken dat er geen verband kon worden gevonden tussen de verhoogde veiligheidsvoorschriften en veiligheid zelf.

Emoties
Maar het is ook moeilijk om emotionele argumenten te negeren die inspelen op de veiligheid. Zoals het debat over kinderpornografie of bij het opsporen van internationale criminele bendes of zelfs terroristen. Het belang van de privacy wordt dan overboord gezet, omdat het een belemmering zou zijn in de ogen van diezelfde politici in de effectieve opsporing van criminaliteit. Hoewel het bewijs ervoor flinterdun is.

Merkwaardig genoeg heeft het publiek een blind vertrouwen in de regering als het gaat om vertrouwelijke en accurate verwerking van het persoonlijke gegevens, ondanks de vele misstanden in de afgelopen jaren, die werden geopenbaard. Zo worden veel politici gesterkt in de opvatting  dat de privacy niet echt een probleem is bij de meeste burgers. Zo kan het gebeuren dat u wordt geweigerd voor een vlucht naar de Verenigde Staten, zonder dat je het ooit te weten komt waarom.

Controle
U als burger heeft dan niet langer controle over het eigen leven, ook al heb je niets illegaals gedaan. Een dergelijk geval vond plaats met een Britse journalist die voor uren zonder reden of uitleg werd vastgehouden . Het probleem bleek, dat  hij contact had met de een Palestijnse waarvan de Britse Intelligence dacht dat ze een terrorist was. Echter, de journalist was een verslaggever van het Midden-Oosten. En dan zijn dergelijke contacten vrij algemeen, en de Palestijnse contact bleek niet een terrorist, maar een doorsnee burger te zijn.

Data collectie
Het vertrouwen dat mensen hebben  in de regering is niet gerechtvaardigd als het gaat om privacy. De overheid is de grootste verzamelaar van allerlei informatie over haar burgers. Niet alleen creëert zij dus een zeer hoog risico op het gebied van informatiemanagement. Privacy dient als buffer om burgers te beschermen tegen de willekeur van de overheid. De laatste heeft macht middelen [geweld, vervolging, opsluiting] die we afgestaan hebben ​​als de samenleving.

Rechtvaardigheid
Niet het recht van de sterkste geldt, maar de wet van het bewijs. Daarom ligt de bewijslast ook bij de regering en niet bij de burger. [Onschuldig tot het tegendeel bewezen] Als de maatschappij deze buffers verliest dan glijdt de maatschappij af naar een tirannieke samenleving.

Het veelgehoorde argument dat die niets heeft gedaan, niets te verbergen heeft, ontkent ook de potentiële kwetsbaarheid van een persoon in sociaal of economisch opzicht en ook de veronderstelling dat iemand die zijn gegevens privé houdt, per definitie onjuist handelt.. Dit is een omkering van de bewijslast. De regering moet onderbouwen waarom je moet de informatie dient te onthullen.

Bedrijfsleven
Deze argumenten gelden niet alleen voor de overheid, maar ook voor bedrijven. Social Media bedrijven, zoals Facebook, Linkedin, Twitter en ga zo maar door, hebben toegang tot onze privé informatie, door onze uitwisseling van gegevens te analyseren en deze informatie te gebruiken voor publiek gerichte acties. Ook zijn onze datastromen gebruikt om ons gedrag, onze mening en reacties beïnvloeden. Facebook psychologische tests van haar gebruikers, is een duidelijk geval hoe we worden beheerd, zonder het te weten.

Ten tweede, het feit dat ik informatie deel met een vriend, impliceert niet dat Facebook die informatie mag gebruiken. Facebook is niet mijn vriend, maar een drager van data. Op dezelfde wijze zoals ik een telefoonlijn gebruik. Ja, we zijn het allemaal eens met de voorwaarden, maar kan je eigenlijk anders kiezen? De enige uitweg is het niet gebruiken van social media, maar dit zal een burger isoleren van de huidige manier van sociale interactie. Een digitale gevangenisstraf. Dit feit wordt gebruikt door Facebook.

Een ander vals argument dat vaak wordt gebruikt, is dat men voor een gratis dienst privacy moet opofferen. Dat is in wezen hetzelfde vals argument als privacy voor de veiligheid. Het gaat ook voorbij aan het feit dat de betalende klanten, niet meer controle heeft over zijn gegevens. Betalen voor social media, geeft je niet meer privacy alleen maar meer functies. Die graag gebruikt aangeboden worden door bedrijven zoals Facebook om nog meer informatie over u te verzamelen.

Conclusie
Privacy gaat niet alleen over de vertrouwelijkheid van gegevens, maar ook het recht dat burgers hebben om te beslissen welke informatie wordt verzameld en hoe met deze informatie wordt omgegaan. Privacy als een burgerlijk recht biedt burgers om hun eigen beslissingen over hun persoonlijke leven te maken, zonder bang te zijn voor een samenleving die dwingende keuzes oplegt die kan leiden tot een sociale tirannie. Het belang ligt verscholen in het feit dat het mensen het de kans biedt om verschillend te zijn [mening – uitdrukkingen – oriëntatie] zonder de angst voor eventuele negatieve gevolgen. Nu de meeste mensen een digitale bestaan beschouwen ​​als voorwaarde voor deelname aan het sociale, culturele en economische samenleving, is privacy relevanter dan ooit.